Umaviylar katta bosqinchilik siyosatini davom ettirib, qo‘shni mamlakatlarga quruqlik va dengiz orqali doimiy yirtqich bosqinlar uyushtirdilar, buning uchun Muoviya boshchiligidagi Suriya portlarida flot qurildi. 8-asr boshlariga kelib. Arab qo’shinlari Shimoliy Afrikani zabt etishni yakunladilar, bu erda qarshilik Vizantiya qo’shinlari tomonidan emas, balki jangovar va erkinlikni sevuvchi ko’chmanchi Berber qabilalari tomonidan ta’minlandi. Mamlakat katta vayronaga aylandi. 711-714 yillarda. Arablar Pireney yarim orolining katta qismini bosib oldilar va 715 yilga kelib ular Zaqafqaziya va Oʻrta Osiyoni zabt etishni asosan yakunladilar.
Fath qilingan mamlakatlardagi keng xalq ommasining umaviylar siyosatidan noroziligi juda katta edi. Kerak bo’lgan narsa keng tarqalgan harakatning boshlanishi uchun sabab edi. Norozilarga shia va xorijiy tarafdorlari, 8-asrning 20-yillarida esa boshchilik qildilar. Abbosiylar nomini olgan yana bir siyosiy guruh paydo bo’ldi, chunki uni Iroqdagi boy yer egalari, Muhammadning amakisi Abbosning avlodlari bo’lgan Abbosiylar boshqargan. Bu guruh keng ommaning noroziligidan foydalanib, hokimiyatni egallashga harakat qildi. Abbosiylar xalifalik taxtiga da’vogarlik qilib, Umaviylar nafaqat payg‘ambarning qarindoshlari emas, balki Muhammadning eng ashaddiy dushmani Abu Sufyonning avlodlari ekanliklarini ta’kidladilar.
Norozi xalqning aksariyati xalifalikning sharqida, Marv vohasida edi. Bu yerda qoʻzgʻolonga tayyorgarlik koʻrishga Abbosiylar va ularning tarafdorlari orasida kuchli ittifoqchi koʻrgan, kelib chiqishi fors, sobiq qul boʻlgan maʼlum bir Abu Muslim boshchilik qilgan. Lekin Abu Muslim va Abbosiylarning maqsadlari birinchi bosqichdagina mos tushdi. Ular nomidan ish olib borgan Abu Muslim Umaviylar xalifaligini yo‘q qilishga, shu bilan birga xalqning og‘ir ahvolini engillashtirishga harakat qildi. Abu Muslimning targʻiboti ajoyib muvaffaqiyat edi. Arab manbalarida dehqonlarning Xuroson va Moverannahr (ya’ni “Zarechye”) qishloq va shaharlaridan (ya’ni “Zarechye”) qanday qilib belgilangan joylarga piyoda, mayda chechaklarda va ba’zan ko‘chib kelganliklari rang-barang tasvirlangan. otliq, qo‘lidan kelganicha qurollangan. Bir kunda Marv yaqinidagi 60 ta qishloqdan dehqonlar ko‘tarildi. Abu Muslim huzuriga hunarmandlar va savdogarlar ham kelib, uning Umaviylarga qarshi kurashiga koʻplab mahalliy eron mulkdorlari (dehqonlari) ham xayrixoh boʻlgan; Abbosiylarning qora bayrog‘i ostidagi harakat turli ijtimoiy tabaqa va turli millat vakillarini vaqtincha birlashtirdi.
Qoʻzgʻolon 747-yilda boshlandi.Uch yillik kurashdan soʻng umaviylar qoʻshinlari nihoyat magʻlubiyatga uchradilar. Umaviylarning oxirgi xalifasi Mervon II Misrga qochib, o‘sha yerda vafot etgan. Umaviylar xonadoni a’zolari va ularning tarafdorlarini qirg’in qilgan Abbosiy Abu-l-Abbos xalifa deb e’lon qilindi. Abbosiylarning qudratini arablar Pireney yarim orolida tan olmagan, bu yerda maxsus amirlik tuzilgan. Abbosiylar (750-1258) ( Xalifalik davlat sifatida 945 yilga kelib quladi, shundan so’ng abbosiy xalifalari o’z qo’llarida faqat ma’naviy kuchni saqlab qolishdi; taxminan 1132 yilda Abbosiylar siyosiy hokimiyatni tikladilar, lekin faqat Quyi Iroq va Xuzistonda. ), hokimiyatni qo’lga kiritdilar. xalifalikda keng ommaning umidlarini aldagan. Dehqonlar va hunarmandlar soliq yukidan hech qanday yengillik ololmadilar. Abu Muslimda har qanday vaqtda boshlanib ketishi mumkin bo‘lgan xalq qo‘zg‘oloni boshlig‘ini ko‘rib, ikkinchi abbosiy xalifasi Mansur (754-775) uning o‘limini buyurdi. Abu Muslimning oʻldirilishi (755-yilda) xalq ommasining abbosiylar hokimiyatiga qarshi noroziliklariga turtki boʻldi.
Abbosiylar Damashqda qola olmadilar, chunki Suriyada Umaviy tarafdorlari juda ko’p edi. Xalifa Mansur Ktesifon xarobalari yonida yangi poytaxt – Bag‘dodga (762) asos soldi va eronlik dehqonlarga arab zodagonlari vakillari bilan birga davlatni boshqarishga ruxsat bera boshladi.